Het begon met een simpele zin. Ik hoorde mezelf zeggen: “Omdat ik het zeg, daarom!” En op dat moment verstijfde ik. Het was alsof ik mijn moeder hoorde spreken, haar stem, haar toon — alles klopte. Behalve dat het deze keer uit míjn mond kwam.
En daar was het. Het besef. Ik ben mijn moeder geworden.
Laten we eerlijk zijn: we hebben het allemaal ooit gezworen. Als tiener stond je daar, rollend met je ogen, luisterend naar je moeder die voor de zoveelste keer haar standaardzinnen eruit gooide. “Doe je jas dicht, het is koud buiten!” of “Denk je dat geld aan de bomen groeit?” En je dacht: Dat ga ík later écht anders doen. Spoiler alert: je deed het niet.
De eerste signalen dat je verandert
Het sluipt er langzaam in. Eerst zijn het de kleine dingen. Je begint te genieten van tuincentra. Planten kopen is ineens een activiteit. Je hebt een mening over schoonmaakmiddelen en ontdekt dat je oprecht blij wordt van een nieuwe dweil. Je hoort jezelf tegen je kind zeggen: “Wat moet de buurvrouw wel niet denken?” en je schrikt van je eigen woorden.
Dan komt het moment dat je je kinderen non-stop eten aanbiedt, ook al zeggen ze net nog vol te zitten. Want honger is de ultieme vijand. En o wee als je op pad gaat zonder snacks. Je tas is een lopend buffet geworden, inclusief een pakje drinken en een verdwaalde rozijn op de bodem.
En de echte wake-up call? Wanneer je merkt dat je bepaalde dingen doet puur uit principe, zonder logische reden. Zoals zeggen: “Als iedereen in de sloot springt, doe jij het dan ook?” Je weet dat het krom klinkt. Maar je zegt het tóch.
Die herkenbare opvoed-momenten
Er zijn van die momenten die moeders massaal herkennen. Bijvoorbeeld wanneer je je kind roept voor het avondeten en je drie keer moet herhalen: “Eten is klaar!” Vervolgens wordt er pas gereageerd wanneer je dreigt: “Dan eet ik jouw toetje op!” Ja, ineens zijn ze er dan wél.
Of wanneer je kind op blote voeten buiten wil spelen en jij zegt: “Je trekt gewoon sokken aan, het is hier geen camping.” Herkenbaar? Wacht maar tot je jezelf hoort mopperen over het licht dat áltijd aan blijft staan. Je moeder deed het ook. En nu ben jij die persoon.
En misschien wel het grootste bewijs dat je je moeder bent geworden: je heilige zondagochtendritueel. Waar jij vroeger dacht dat uitslapen het ultieme geluk was, is het nu een moment van stilte met een warme kop koffie. En als je kinderen dan te hard praten, hoor je jezelf zeggen: “Binnenstem, jongens!” — exact zoals je moeder vroeger deed.
Het zit in de kleine dingen
Het gaat niet alleen om de uitspraken. Het zit in de kleine dagelijkse dingen. Die plotselinge neiging om ramen te lappen zodra de zon schijnt. De manier waarop je je kinderen twintig keer zegt een jas aan te trekken omdat het “toch écht fris is buiten.” De oprechte liefde voor aanbiedingen bij de supermarkt.
En vergeet de typische ‘moederblikken’ niet. De blik die je je kind toewerpt als ze net iets té hard giechelen tijdens het avondeten. Of de strenge, priemende blik in de supermarkt als ze dreigen een scène te maken. Dat is pure erfelijkheid.
En weet je? Het is helemaal oké
Het besef dat je je moeder bent geworden, is even schrikken. Maar daarna komt er ook iets moois. Want ineens begrijp je haar. Je begrijpt waarom ze vroeger zoveel vroeg naar huis wilde na een familiefeest. Waarom ze altijd bezig was met of iedereen wel genoeg gegeten had. Waarom ze soms uitgeput was, zelfs al leek het op het oog een relaxte dag.
En je begrijpt vooral haar liefde. Die onvoorwaardelijke, allesomvattende liefde waarbij je soms streng bent, soms de controle verliest, maar altijd je kind op de eerste plek zet.
Een ode aan alle moeders
Dus als je jezelf weer eens hoort zeggen: “Ik tel tot drie!” of “Zolang je je voeten onder mijn tafel steekt…” — lach erom. We zijn allemaal een beetje onze moeders geworden. En eerlijk? Ze deden het helemaal niet zo slecht.
We nemen hun wijsheid mee, hun fouten, hun liefde en voegen er onze eigen draai aan toe. Want hoewel tijden veranderen, blijft de kern van moederschap hetzelfde: zorgen, liefhebben en je kinderen de beste start geven.
Dus hier is een kleine ode aan onze moeders én aan onszelf. We doen het verdomd goed.
Herken jij jezelf ook in je moeder? Laat het ons weten in de reacties! En tag een vriendin die zich hier 100% in herkent!
