Er zijn van die momenten als moeder die je ziel raken. Het zijn die kleine, grote gebeurtenissen die je hart overspoelen met emoties en je ineens doen beseffen hoe bijzonder het moederschap is. Eén van de meest emotionele mijlpalen? De eerste keer dat je kind het woord ‘mama’ zegt — en verrassend genoeg, ook de momenten waarop ze het steeds minder vaak gebruiken.
Van die eerste schattige klanken tot het moment dat ze je roepen met een kortaf “mam” of, nog erger, je voor het eerst niet meer nodig lijken te hebben. Deze overgangen brengen een emotionele achtbaan met zich mee. Waarom voelt dat zo intens? En waarom brengen juist de eerste én de laatste keren die dikke tranen teweeg?
De eerste keer ‘mama’: pure magie
Het is een van de mooiste mijlpalen in het prille moederschap: je kind kijkt je aan, mondt opent zich en daar komt het… “Mama!” Misschien was het eerst nog wat onduidelijk – “mamamamama” – maar jij wist het zeker: het was voor jou bedoeld.
Dat moment waarin je voor het eerst wordt erkend als ‘mama’ raakt iets diep vanbinnen. Het is geen gewone titel. Het is een erkenning. Je bent niet zomaar iemand; jij bent hún veilige haven, hún alles.
Waarom het zo raakt:
- Het symboliseert de onbreekbare band tussen moeder en kind.
- Het bevestigt jouw rol als hun nummer één persoon.
- Het voelt als een kleine beloning na maanden van gebroken nachten, flesjes geven, troosten en zorgen.
En ja, de meeste moeders barsten uit in tranen. Want ineens is het écht. Je bent mama.
De vele keren daarna: van vanzelfsprekend tot bijzonder
Na die eerste keer lijkt het woord ‘mama’ even niet meer zo bijzonder. Sterker nog, er zijn fases waarin je het 128 keer per dag hoort. “Mama, ik wil drinken!” “Mama, kijk dan!” “Mamaaaaaa, hij pakt mijn speelgoed!”
Er zijn momenten waarop je zuchtend denkt: Als ik nog één keer ‘mama’ hoor vandaag…
Toch verandert er ongemerkt iets. Terwijl de jaren voorbijvliegen, begint het woord te verschuiven. Eerst wordt het “mam”, dan misschien “ma”, en op een dag roepen ze je helemaal niet meer voor elk wissewasje. Ze worden zelfstandiger. Ze lossen dingen zelf op. Ze hebben je minder vaak nodig.
En dan, op een onverwacht moment, besef je: het wordt stiller.
De ‘laatste’ keren: afscheid zonder waarschuwing
Het moeilijke aan moederschap is dat je vaak pas later beseft wanneer je een ‘laatste keer’ hebt meegemaakt. De laatste keer dat je ze in slaap wiegde. De laatste keer dat ze je hand pakten bij het oversteken. Of de laatste keer dat ze “Mamaaa, kijk eens!” riepen voordat ze dachten dat dat niet meer ‘cool’ was.
Deze laatste keren kondigen zichzelf nooit aan. Er is geen waarschuwingsbelletje. Ze glijden gewoon voorbij, totdat je terugkijkt en denkt: Oh, dat was dus de laatste keer.
En dat besef kan hard binnenkomen. Je kind groeit op, wordt zelfstandiger en heeft je op andere manieren nodig. Maar die verandering is soms pijnlijk. Want hoewel je ze wilt zien opgroeien, wil je ook af en toe de tijd even stilzetten.
Waarom het zo raakt:
- Het confronteert je met hoe snel de tijd gaat.
- Het roept een gevoel van nostalgie op naar de kleine versie van je kind.
- Het benadrukt de eindigheid van bepaalde fases in het moederschap.
Tussen de eerste en laatste keer ligt het echte moederschap
De kracht van deze momenten zit niet alleen in hun emotionele impact, maar ook in wat ze symboliseren: groei, verandering en liefde.
Tussen de eerste keer ‘mama’ en de laatste keer dat ze het nog onbevangen roepen, liggen duizenden herinneringen. De dagen waarop je jezelf voorbijliep, de avonden waarop je dacht dat je het niet volhield, de ochtenden waarop hun knuffel alles weer goed maakte.
Moederschap is één lange aaneenschakeling van eerste en laatste keren. Sommige zie je aankomen — zoals de eerste schooldag of de laatste keer luiers — maar de meeste glippen stilletjes voorbij. En dat is precies waarom het soms ineens binnenkomt als een mokerslag.
Een kleine reminder aan alle moeders:
Laat die tranen gewoon rollen. Of het nu van geluk is omdat ze je voor het eerst ‘mama’ noemen, of van weemoed als je merkt dat ze het steeds minder vaak zeggen. Het betekent simpelweg dat je om hen geeft, in elke fase.
Wat deze momenten ons vooral leren? Dat onze tijd met onze kinderen kostbaar is. De dagen die soms oneindig lijken — vol eindeloze “Mamaaa, kijk dan!”-roepjes — blijken achteraf de herinneringen te zijn die je het meest koestert. Elk “mama” is een klein cadeautje, een herinnering aan de rol die jij speelt in hun leven.
Daarom is het zo belangrijk om bewust aanwezig te zijn. Niet alleen tijdens de grote mijlpalen, maar ook in de alledaagse momenten. Want juist in die kleine gebaren — een knuffel, een grapje, een simpele vraag — schuilt de echte rijkdom van het moederschap.
Wees er dus écht. Leg soms je telefoon weg, adem diep in en kijk goed naar dat kleine mensje dat nú nog jouw ‘mama’ roept. Want de dagen zijn misschien lang, maar de jaren vliegen voorbij.
Wat was jouw meest emotionele ‘eerste’ of ‘laatste’ keer als moeder? Deel het in de reacties en tag een vriendin die dit ook herkent!
