Het is acht uur ’s avonds. De klok tikt richting bedtijd, de lichten in huis worden gedimd en je voelt het einde van de dag naderen. Je hebt er al een dag op zitten vol boterhammen smeren, speelgoed opruimen, ruzies sussen en eindeloos “nee” zeggen tegen snoep. En nu komt het laatste obstakel van de dag: bedtijd.
In je hoofd heb je het al helemaal uitgestippeld: tandenpoetsen, verhaaltje lezen, een kus op het voorhoofd en hop, een avondje rust voor jezelf. Maar dan vergeet je één belangrijk detail: kinderen hebben een zesde zintuig voor wanneer jij ontspanning in zicht hebt. Plots wordt het bedtijdritueel een gevecht tussen liefde en totale uitputting.
Ronde 1: De liefdevolle start
Je begint, zoals altijd, vol goede bedoelingen. “Kom lieverd, tijd om naar bed te gaan,” zeg je met je allerzachtste stem, terwijl je hoopt dat deze keer alles soepel verloopt. Je pakt je kind op, knuffelt even stevig en begeleidt hem of haar naar boven. De eerste paar minuten zijn vaak nog best gezellig: tandenpoetsen gebeurt (na wat onderhandelen over de kleur van de tandpasta), pyjama’s gaan aan en jullie kiezen samen een boek uit voor het verhaaltje.
Je zit op het bed, je kind leunt tegen je aan en samen verdwalen jullie in het verhaal. “Dit is het mooie van moederschap,” denk je nog even dromerig. Totdat het boek dichtgaat en je zegt: “Oke, tijd om te slapen.”
“Maar mama, ik ben nog niet moe!”
En daar begint het.
Ronde 2: De eindeloze uitsteltechnieken
“Lieverd, het is al laat. Morgen is er weer een dag.”
“Maar ik heb dorst!”
Prima, een glaasje water. Je loopt nog een keer naar beneden, pakt een beker en keert terug met de hoop dat dit het was. Maar net wanneer je je weer op de rand van het bed laat zakken…
“Ik moet nog even plassen.”
Weer eruit. Weer terug. En dan is er de “Mama, mijn sokken zitten raar”, “Ik hoorde iets engs” of “Ik ben vergeten mijn knuffel een kus te geven”.
Kinderen zijn ware meesters in uitstelgedrag. Ze hebben een arsenaal aan smoesjes die perfect getimed worden op het moment dat jij mentaal al half in de bank geploft bent met een kop thee en je favoriete serie.
Ronde 3: De innerlijke tweestrijd
Nu begint het echte gevecht. Niet met je kind, maar met jezelf.
Aan de ene kant kijk je naar dat kleine, schattige gezichtje. Je voelt liefde en tederheid opborrelen, want ergens vind je het stiekem schattig hoe ze je aandacht proberen te trekken.
Aan de andere kant voel je de uitputting. Het is laat, je bent moe en je weet dat als dit nog te lang duurt, je ‘avondje voor jezelf’ verandert in een sprintje naar bed zonder één moment rust.
Je hoort jezelf dingen zeggen als:
“Dit is écht de laatste keer.”
“Nee, nu echt slapen!”
“Als je nu niet gaat slapen, dan…” (en dan verzin je een onrealistische straf die je toch nooit uitvoert).
En ondertussen vraag je je af: “Waarom voelt dit elke avond als een onderhandeling met een mini-diplomaat?”
Ronde 4: Totale overgave
Soms verlies je. Je ploft uiteindelijk gewoon neer naast je kind, wacht tot die kleine oogjes dichtvallen en doezelt zelf half in slaap. Of je besluit de strijd op te geven en denkt: “Dan maar nog een verhaaltje. Morgen beter.”
Op andere avonden win je nét. Je sluit de deur, loopt zachtjes naar beneden en voelt de euforie van een moeder die eindelijk, eindelijk even rust heeft. Totdat je… “Mamaaaa, ik ben nog niet moe!” vanuit boven hoort schallen.
Waarom voelt het zó zwaar?
Omdat kinderbedtijd niet alleen over slapen gaat. Het gaat over afscheid nemen van de dag, over controle loslaten en voor kinderen vaak ook over nog nét die laatste minuutjes aandacht meepakken.
Voor moeders is het een emotioneel wankel evenwicht: je houdt zielsveel van je kind, maar je bent ook mens. Een mens die gewoon even op de bank wil ploffen, een serie wil kijken of simpelweg een moment stilte wil ervaren.
Toch zit er magie in
Want hoe frustrerend het soms ook is, ergens in dit chaotische bedtijdritueel zit ook iets moois. Die kleine handjes die nog een keer een knuffel willen. De verfrommelde dekens waarin ze zich nestelen. De zachte stemmetjes die fluisteren: “Mama, ik hou van jou.”
En ja, dat verandert de situatie niet altijd ter plekke. Maar later, als ze ouder zijn en zichzelf in bed stoppen, ga je tóch met een glimlach terugdenken aan deze kleine, vermoeiende bedtijdavonturen.
Herkenbaar? Deel jouw bedtijdmomenten!
Wat is de meest hilarische of frustrerende smoes die jouw kind ooit gebruikte tijdens bedtijd? Laat het ons weten in de reacties en steun die andere moeders die momenteel vechten tegen het “Ik ben nog niet moe!” syndroom.
